Θα έγραφα ψέματα αν υποστήριζα πως “έπεσα από τα σύννεφα” με αυτό που είδα την Κυριακή. Ένα σύνολο το οποίο κατέβηκε για αγγαρεία, με το μυαλό να ταξιδεύει στην 11η Μαΐου, αντιμετώπισε μια σκληροτράχηλη ομάδα, σε ένα ματς ζωής και θανάτου. Ένα ματς που έκρινε κατηγορία. Όσο κλισέ και αν ακούγεται το παιχνίδι το πήρε αυτός που το ήθελε πιο πολύ.
Η ασόβαρη ΑΕΚ πίστευε πως το τελευταίο ματς της σεζόν θα το έπαιρνε…η φανέλα. Μέγα λάθος. Όσο βαριά και να είναι η φανέλα σου αν δεν παίξεις μπάλα δεν μπορείς να κερδίσεις έναν αγώνα. Νόμος.
Η Ένωση κόντρα στους “Βυσσινί” ήταν τραγική. Μπορεί να είχε την κατοχή της μπάλας και η ΑΕΛ να μην μπορούσε να “ξεμυτίσει” από την περιοχή της αλλά δεν ήξερε πως να εκμεταλλευτεί αυτή την υπεροχή. Θύμισε ΑΕΚ Ουζουνίδη. Ανιαρή και προβλέψιμη. Προσπαθούσε να απειλήσει με δυο τρόπους. Είτε με σουτ εκτός περιοχής, είτε με κάποιο γέμισμα από τα πόδια του Γκάλο.
Είναι δεδομένο πως ο Βραζιλιάνος έχει το πιο “γλυκό” πόδι στο κιτρινόμαυρο ρόστερ αλλά δεν γίνεται όταν η κατάσταση δυσκολεύει να του πετάς μια μπάλα στα δεξιά και να περιμένεις να βγάλει αυτός το φίδι από την τρύπα. Πόσο μάλλον σε αυτό το ματς που η Λάρισα έπαιζε σφιχτά με 3 κεντρικούς αμυντικούς ¨κολώνες” και οι σέντρες στόχευαν τον μοναδικό παίχτη που πατούσε περιοχή, τον Εζεκιέλ Πόνσε.
Οι άλλοι σε έκαναν να πιστέψεις πως η μεγάλη περιοχή των φιλοξενούμενων είχε…φίδια! Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί δεν την πάτησαν ποτέ…
Στο πρώτο ημίχρονο η ΑΕΚ δοκίμαζε σουτ μόνο από μακρινή απόσταση ενώ στην επανάληψη έγιναν 4 τελικές μέσα από το ¨κουτί”. Δυο από στημένες μπάλες με πρωταγωνιστές τους Πόνσε-Σβάρνα και άλλες δυο συνεχόμενες από την ατομική ενέργεια του Πόνσε στο 78ο λεπτό.
Ο άκρως αντιποδοσφαιρικός τρόπος ανάπτυξης του Δικεφάλου συνοδεύτηκε βεβαίως και τις αντιποδοσφαιρικές επιλογές του Χιμένεθ. Τι να πρωτοπεί κανείς; Η κατάρτιση της αποστολής; Το στήσιμο της 11αδας; Οι αλλαγές; Όλα λάθος!
Αποστολή με 5 αμυντικογενείς ποδοσφαιριστές (χωρίς τον τερματοφύλακα)! Κλωναρίδης, αριστερό μπακ-χαφ έχοντας 3 (!!!) αριστερά μπακ στον πάγκο. Κυνηγάς το σκορ και βάζεις μέσα τον Μπακάκη για να προωθήσεις τον Γκάλο και κρατάς στον πάγκο μέχρι το 71’τον φορμαρισμενό Αλμπάνη. Πραγματικά τι πρέπει να κάνει αυτό το παιδί για να πάρει παραπάνω χρόνο συμμετοχής; Σπαθιά να καταπιεί; Η παρουσία του Γιαννούτσου (ας πούμε) στην αποστολή ήταν πιο χρήσιμη από του Γιαννιώτα ή ακόμα και του Γιούση ή του Μπότου;
Βέβαια και τα λάθη είναι μέρος της ζωής κατ’επέκταση και της εργασίας. Μια κακή μέρα στη δουλειά είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ένα κακό κοουτσάρισμα δεν αναιρεί την δουλειά που έχει κάνει πάνω στην…καμμένη γη που άφησε ο προκάτοχος του.
Το θέμα είναι πως ότι έγινε, έγινε σε αδιάφορο βαθμολογικά ματς με την ΑΕΚ να μην χάνει ουσιαστικά τίποτα. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί την Πέμπτη με την Ένωση να κατεβαίνει στη Λαμία με τον αέρα των 2 γκολ και το μυαλό στον τελικό. Όλα τα έχουμε δει από αυτή την ομάδα φέτος…
Η “σφαλιάρα” από την ΑΕΛ ήρθε στο κατάλληλο χρονικά σημείο. Θεωρώ πως αυτό το ηλεκτροσόκ προσγείωσε τους κιτρινόμαυρους στην πραγματικότητα και τώρα θα πάνε σοβαροί να σφραγίσουν το εισιτήριο για τον τέταρτο συνεχόμενο τελικό κυπέλλου. Τα υπόλοιπα λοιπόν μετά το ματς της Μεγάλης Πέμπτης.
ΥΓ1. Από δυο ματς πρωταθλήματος έλειψε ο Λιβάια και η ΑΕΚ συγκέντρωσε μόλις έναν πόντο. Σε ότι κατάσταση και να βρίσκεται ο Κροάτη είναι βαρόμετρο.
ΥΓ2, Ακόμα ένα βαρόμετρο που ήταν στο γήπεδο αλλά ήταν σαν να μην πάτησε ποτέ είναι ο Πέτρος Μάνταλος. Καλός Μάνταλος με Λαμία-Ξάνθη (δεύτερο ημίχρονο); Καλή ΑΕΚ. Ανύπαρκτος Μάνταλος; Ακίνδυνη ΑΕΚ.
ΥΓ3. Είναι αστείο να υπάρχουν άνθρωπο που πιστεύουν πως η ΑΕΚ έδωσε το ματς στην Λάρισα. Η κόντρα του “Τίγρη” με τον Κούγια είναι βαθιά και…εξωγηπεδική.
