Ο Ματίας Ναουέλ αποκτήθηκε την τελευταία μέρα των μεταγραφών. Να θυμίσουμε πως, η φημολογία έκανε λόγο για εξτρέμ-βόμβα. Ωστόσο, προσωπικά δε νοιάστηκα ποτε για το όνομα που θα ρίξει το “Ελευθέριος Βενιζέλος” και το “Καραϊσκάκη” μαζί. Καλώς ή κακώς, οι τελευταίες -χρονικά- “βόμβες” εξελίχθηκαν σε προσωρινές χειροβομβίδες για τους “ερυθρόλευκους”.
Βέβαια, όπως προείπα το ζήτημα δεν ήταν το όνομα, αλλά η ετοιμότητα. Τα ονόματα δε βάζουν γκολ, μόνο φανέλες πουλάνε. Για να πω την αλήθεια μου, όταν πρωτοείδα τον Ναουέλ ούτε ενθουσιάστηκα, ούτε απογοητεύτηκα. Ανατρέχοντας στα στατιστικά του και στην μέχρι τότε πορεία του, έβλεπα κάτι θετικό, αλλά και ταυτοχρόνως αρνητικό. Απο το 2012-2018 είχε αλλάξει 5 ομάδες (χωρίς τον Ολυμπιακό), όντας μόνο 21 ετών. Πριν λίγες ημέρες έκλεισε τα 22 του στον Ολυμπιακό. Όμως, και οι 5 ομάδες που άλλαξε δεν ήταν τυχαίες. Συγκεκριμένα, ήτανΒιγιαρεάλ Γ, Βιγιαρεάλ Β, Βιγιαρεάλ (πρώτη ομάδα), Ρεάλ Μπέτις και Μπαρτσελόνα Β.
Οπότε με ανυπομονησία περίμενα να δω, έναν τριπλέρ-μπουκαδόρο, ο οποίος να παρασυρόταν και λιγάκι απο το νεαρό της ηλικίας του, αλλά να έδειχνε και ποιοτικά δείγματα γραφής. Άλλωστε, σε πρώτη ανάγνωση, τον λες και “μπαλαδόφατσα”.
Τελικά, οι πρωταρχικές μου σκέψεις δεν έπιασαν τόπο. Στο ντεμπούτο του με τον Λεβαδειακό στο κύπελλο, ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Βεβαίως όμως, οφείλεις να δώσει χρόνο προσαρμογής σε έναν νεαρό παίχτη, ο οποίος δεν είχε βγει ποτέ απο τα σύνορα της Ισπανίας.
Σιγά σιγά ο καιρός πέρναγε, οι απαιτήσεις αυξανόντουσαν, ο Λάζαρος πέρασε ένα μικρό ντεφορμάρισμα και η ομάδα “φώναζε” για λύση στα εξτρέμ. Όσες φορές αγωνίστηκε ο Ναουέλ δεν έκανε το κάτι παραπάνω. Φιλότιμος, πολύ καλός ανασταλτικά, έβρισκε τα πατήματα του λίγο παραπάνω σε κάθε αγώνα, αλλά μιλάμε για τον Ολυμπιακό. Οι ευρωπαϊκοί ρυθμοί και η πίεση του πρωταθλητισμού δεν αφήνει περιθώρια.
Πιθανότατα, όταν αποκτήθηκε να ήρθε ως “λαβράκι” απο την Ισπανία, αλλά το σίγουρο είναι πως οι “ερυθρόλευκοι” χρειαζόντουσαν εξίσου μια ποιοτική λύση, ώστε να ξεκουράζει Ποντένσε και Λάζαρο.
Εχθές, πάλι δεν έκανε το λεγόμενο step-up επι του Παναιτωλικού. Η εμφάνιση του δεν ήταν ενθαρρυντική και σίγουρα σε τέτοια ματς, περιμένεις απο αυτούς τους παίχτες το “ξεπέταγμα”, δηλαδή να γίνουν εμφανή τα σημάδια βελτίωσης και η εμφάνισηνα φωνάξει απο μόνη της στον Πέδρο Μαρτίνς: “Είμαι εδώ”.
Δε ξέρω εάν θέλει κι άλλο χρόνο προσαρμογής ή αν μπορεί να δώσει μόνο αυτά. Το σίγουρο είναι πως η κλεψύδρα δεν είναι με το μέρος του και σιγά σιγά πρέπει να ξεδιπλώνει το όποιο ταλέντο του. Φτάνουμε στο 2019…
